Wat voorspelbaar was, is uitgekomen. We zitten in een tweede golf. Deze valt samen met het seizoen van vroeg invallende duisternis en kortere dagen. Van kou en binnenleven kortom. Hoe zullen we dit gaan ervaren? En wat is er anders dan de eerste keer toen met de schrik om corona tegelijk de lente kwam die troost bood in de vorm van schoonheid en mogelijkheden om elkaar te ontmoeten in parken, tuinen of waar dan ook in de natuur?
Met de ontwikkeling van het virus is wellicht een boodschap gegeven die moeilijk wordt verstaan. Niet verwonderlijk wanneer het zou gaan om een bewustzijnssprong die op dit punt van de geschiedenis noodzakelijk is om het leven op aarde veilig te stellen. Als het klopt dat pas vanuit de diepste ellende, het diepste niet-weten in de menselijke geest wezenlijke doorbraak en vernieuwing plaats kunnen vinden, ziet het er niet gemakkelijk uit. Want is het misschien allemaal nog niet erg genoeg? Zal corona ons – net als een repeterende droom – blijven lastigvallen totdat we iets inzien en aanpakken wat op dit moment onontkoombaar is?
De collectieve bewustwording die in de lucht hangt zou wel eens hierin kunnen bestaan dat we ervan doordrongen raken dat we op aarde allemaal, niemand uitgezonderd, in hetzelfde schuitje zitten. Dat we wezens zijn met zekere capaciteiten maar ook met een ontstellende kwetsbaarheid. Dat details ons onderscheiden maar dat de gelijkenis groter is. Dat we als groep in een te gekke, onbekende zoekopdracht zijn geplaatst. Ieders aanwezigheid onmisbaar is voor de uitdaging die voorligt.
Identificatie met de ander door de verschillen heen omdat je samen iets te doen hebt. Al heb je geen idee van hoe of wat. Dat hoef je ook helemaal niet te weten. Dat moet je aannemen. Het is de essentie van ruimte. Voortgaan zonder weten. Eng. Onzeker. Maar een feit. Het menselijke lot.
(Uit ‘Een nieuwe tijd’, slothoofdstuk in ‘Het Nieuwe Moeten’.)
Samenwerking in plaats van strijd en onderlinge tegenwerking als weerbaarheidsfactor nummer één voor de menselijke soort? Vooralsnog biedt de uitwerking van Covid19 op het algemene bewustzijn een chaotisch beeld. Er is een kakofonie aan geluiden ontstaan, veel lelijkheid en benauwdheid qua denken. Het is of ook de geest in ernstige ademnood verkeert… Het einde van de tunnel is nog niet in zicht. Wat kunnen we heel concreet en praktisch doen in ons persoonlijke leven nu het donkerder wordt , ook letterlijk, en er een nieuwe winter voor de deur staat?
We kunnen vooral ruimte zoeken om te ademen. Dit betekent waarschijnlijk voor velen (en niet alleen voor jongeren!) dat ze het vreselijke gekibbel en gezeur in de kringen van politiek, macht en media voor een groot deel buiten de deur moeten houden. Zoeken daarentegen naar wat opwekt, waar grotere lijnen worden uitzet. Daarin realistisch blijven. Het leven gaande houden. De motor onderhouden. Daarin zelf ontdekkend zijn.
Om het donker te doorstaan zijn twee dingen nodig. Voor iedereen, waar dan ook, in welke omstandigheden . Je hoeft daarbij niet ver van huis te gaan.
Het eerste is zorgen voor b e w e g i n g in enige vorm van actie, bezigheid, werk of activiteit – hoe dan ook iets waar je blij van wordt. TIP: als er niets (meer) is of alles weg lijkt te vallen, doe alles eens anders. De kleinste dingen. Verzet de meubels, combineer je kleren anders, wijzig de tijden waarop je gewend bent dingen te doen, gebruik andere woorden, wat dan ook. Zo voorkom je dat je stilstaand water wordt; zo blijft je leven stromen.
Het tweede is zorgen voor w a r m t e in de vorm van contact en/of gezelschap. Hier hangt het er sterk van af hoe je situatie is, hoe je omstandigheden. TIP : als er niemand (meer) is of tijdelijk een leegte is ontstaan, maak contact met een boek of met mooie herinneringen alsof het levende wezens zijn, spreek bewust tegen afwezige dierbaren en vrienden of schrijf brieven die je nooit verstuurt. Voel hoe je ook met verbeelding het vuur in jezelf onderhouden kan.
Er is werk genoeg. Niemand hoeft zich te vervelen. Een focus op licht en leven is genoeg.